Geplaatst op 18 november
Lees dit bijzondere verhaal van onze collega en jongerenwerker Mariam Chaoui. Zij vertelt: "Ik ben 34, getrouwd en moeder van een dochter. Ik kom uit een Marokkaans gezin waar voetbal een jongenssport was en is. Gelukkig komt er verandering in, maar dit gaat langzaam. Toen ik jong was, was de bal mijn beste vriend, en volgens anderen had ik talent! Ik keek niet om naar jongens, make-up en Gucci tassen. Er was alleen een probleem: volgens het geloof mocht je wel sporten, maar de Marokkaanse gemeenschap was daar erg bekrompen in. Hierdoor bleef het bij voetballen in de tuin en op straat. Toen ik een puber werd, werd het zelfs een stiekeme activiteit. Spelen buiten mijn woonplaats of op achteraf veldjes waar niemand kwam waren de enige opties. Voetballen bij een echte club mocht toen niet.. Hoe ver zou ik gekomen zijn? Misschien had ik nu tussen de dames gelopen die semi-professional zijn. Ik zal het nooit weten. Toen ik volwassen was, heb ik mijn eigen keuzes gemaakt, en heb ik nog op hoog niveau zaalvoetbal gespeeld. Dit verhaal geldt voor duizenden meiden. Gebroken harten, die niets liever wilden dan voetballen op competitieniveau bij een club. Eén ding is zeker: zij zullen hun dochters deze droom nooit afpakken. Althans ik niet! Een oud-collega (Olga van der Zanden) was mijn verhaal niet vergeten en schonk Malkander een droomclinic bij de Ajaxvrouwen. Ik ben als jongerenwerker op zoek gegaan naar meiden die ook opgroeien in twee culturen waarbij voetballen een heikel punt kan zijn. Wat hebben ze zin in deze topdag! En ik ook! Toch een beetje een droom die uitkomt! Het geeft inspiratie voor de toekomst."