Geplaatst op 18 november
De vraag wat Maruschka overeind houdt als Mantelzorger is makkelijk te beantwoorden: haar werk bij de Gemeente Utrecht. “Ik werk 4 dagen in de week en dat heb ik ook echt nodig. Als Pieter en ik 24 uur per dag, zeven dagen per week op elkaars lip zouden zitten, zou het niet goed komen. Ik ben daarin gezegend met een werkgever die soepel omgaat met mijn mantelzorgsituatie. Als er iets met Pieter aan de hand is, pakken collega’s het over. Dat is een kwestie van geven en nemen tussen werkgever en werknemer”. Maruschka hoopt dat op den duur het zorgen voor bijvoorbeeld een zieke partner of zieke ouders, als net zo gewoon ervaren wordt op de werkvloer als zorgen voor je kinderen. “Zorgen voor iemand is zorgen voor iemand toch, of het nu je kind of je moeder is”.
Haar werkgever is gelukkig niet de enige die zich soepel opstelt. Pieter en Maruschka hebben een netwerk om zich heen van mensen die altijd even willen bijspringen. “De buren hebben op een gegeven moment een groepsapp aangemaakt met bewoners uit de straat die zo nu en dan even kunnen helpen. Een lastig moment in het proces van hulpbehoevender worden was het aanvragen van thuishulp. “Je levert ontzettend veel privacy in. Maar achteraf, had ik die stap eerder moeten zetten. Ik heb er lang tegenaan gehikt maar het wende ook vrij snel en het geeft veel ademruimte”.
Maruschka geeft aan dat ze soms wel tegen dingen aanloopt bij het regelen van allerlei praktische zaken rondom de zorg. “Soms matchen de procedures niet met de situatie. Zo hadden we op een gegeven moment elektrische deuren nodig en duurde de aanvraag en beoordeling lang. Dat zijn momenten dat je soms denkt “maar hallo, hoe lang gaat het duren totdat Pieter weer zelfstandig naar binnen of buiten kan?”.
Maar ook dat kwam uiteindelijk weer goed. Dat heb ik inmiddels wel geleerd, hoeveel zorgen je je soms ook maakt, het komt altijd weer goed”.